In 2022, bij de oproep en wervingsactie van toenmalig PSV perschef Thijs Slegers, hoorde ze er voor het eerst over en dacht ze: ‘ik moet mij ook echt gaan registreren als stamceldonor’. Maar zoals dat met zoveel dingen gaat, kwam het er toch niet van. Totdat ze samen ging werken met de vrouw van Paul van Tatenhove. Dat werd het laatste zetje om zich nu echt te gaan registeren. Paul (en Tanja) zetten zich al jaren in om meer stamceldonoren te werven (lees het verhaal van Paul hier). 

Het overgrote deel van de registreerde stamceldonoren staat jaren in het wereldwijde donorbestand en wordt nooit opgeroepen om te doneren. 

Nikki zegt: “Je weet dat je opgeroepen kan worden, maar dat die kans ook heel klein is. Dus toen ik gebeld werd door Matchis was dat zeker even schakelen, maar toch ook wel meteen een bijzonder moment. Ik zat in een meeting, had een gemiste oproep en zag later pas de sms van Matchis: “Beste donor. Een belangrijk bericht. Jij bent mogelijk een match met een patiënt. We komen graag snel met jou in contact”. Ik kreeg het er helemaal warm van, dat komt echt wel even binnen, en ik belde direct terug. Of ik nog steeds open stond voor donatie? Ja natuurlijk! En ik hoopte vanaf dat moment ook heel erg dat ik ook de beste match zou zijn en door de medische keuring zou komen. Ik had het vanaf dat moment dan toch ook ergens jammer gevonden als ik dan uiteindelijk toch niet had kunnen doneren. Het is tenslotte iets heel bijzonders wat je voor een ander kan betekenen.”

Uiteindelijk bleek Nikki de beste Match en mocht ze zich klaar gaan maken om te doneren in het Radboud UMC. Ook voor Paul en Tanja was het bijzonder om te horen dat, mede dankzij hun inzet, Nikki nu iemand anders een kans op leven kon gaan geven. Nikki zelf had vooral heel veel zin om te gaan doneren. Haar moeder, die mee ging naar het Radboud UMC voor de donatie, vond het allemaal een stuk spannender dan zijzelf. 

Op donderdag werd er gestart met het injecteren van de groeifactor. Nikki vertelt: “Ik vond het injecteren nog het meest spannend van alles. In jezelf prikken, voelt toch een beetje tegen de natuur in. Maar ook dat went en gaat met elke spuit gemakkelijker. Van bijwerkingen heb ik gelukkig vrijwel geen last gehad. Ik had voor de zekerheid weinig plannen gemaakt, maar heb alsnog ‘gewoon’ weekend kunnen vieren.”

Op maandagochtend mocht Nikki zich om 08.00 in het Radboud UMC melden op de Aferese afdeling. “Ik was al onder de indruk van de fijne begeleiding vanuit Matchis, maar ook de dames van deze afdeling waren echt toppers. En ik moet toegeven dat het ook best lekker voor je ego is wanneer er continue tegen je wordt gezegd wat voor een helden wij als stamceldonoren zijn, lacht Nikki. Er kwamen die dag ook groepjes studenten meekijken die telkens weer benadrukten hoe belangrijk het was dat ik mijn stamcellen doneerde. Hierdoor realiseerde ik mij nog meer hoe bijzonder het is om te kunnen doen. Ook het doneren zelf vond ik goed te doen. Ja het is een lange zit, maar doet verder geen pijn ofzo. Ik zou het zo weer doen.”

Stamcellen doneer je anoniem, maar na de donatie hoor je wel of het een man of vrouw is voor wie je gedoneerd hebt en in welke leeftijdscategorie. Toen Nikki klaar was met doneren hoorde ze dat het voor een vrouw tussen de 30 en 40 jaar oud was. Nikki zegt: “En een vrouw én in mijn eigen leeftijdscategorie, dat komt toch wel extra binnen: ik had ook degene kunnen zijn die de stamcellen nodig had! Het klinkt misschien gek, maar ik ben dankbaar dat ik mijn stamcellen heb kunnen doneren. Het is zo’n kleine moeite en je kunt er zo’n groot verschil mee maken! Niet alleen voor de patiënt, maar ook voor diegene zijn direct omgeving. Dus mocht je nog twijfelen of net als ik wel willen maar het telkens toch weer uitstellen: meld je aan! Het is zo belangrijk en je kunt écht het verschil maken. Iemand een kans op leven geven, hoe bijzonder is dat.